بسم الله الرحمن الرحیم
اغلب زندگی ها ناصافند، بالا و پایین دارند، درّه و تپّه دارند، دور میخورند؛
گاهی برمیگردند سر جای اولشان، گاهی "سینوسی" میشوند ومجموع بالا وپایین رفتنشان یکی میشود؛
گاهی هم بعد از هر سقوط شیب میگیرند وافتان وخیزان خودشان را به جایی بالاتر از نقطه اول میرسانند...
اما خط زندگی بعضی ها از یک جایی به بعد "نمایی" میشود وبالا میرود...آنقدرکه آخرش دیده نمیشود.
خط زندگی حسن طهرانی مقدم پراز حادثه است.پر از بالا وپایین های حساس،پر از موانع پیچیده،
پر از "نمی توانی"ها و"دیگر نمیشود"ها؛ پر از جمله "اینجا دیگر آخر خط است"..
پر از سنگ هایی که جلوی راهش افتاده و موانعی که جلوی پایش سبزشده،اما همه را گذرانده،هیچ وقت نایستاده وتوقف نکرده است.هیچ وقت "شیبش" منفی نشده وهیچ وقت برای بالا رفتن بر روی خط های دیگر سوار نشده؛همین ها بوده که خدا هم انگار به خط زندگی اش برکت داده،هرچه به انتها نزدیک تر شده تابع زندگی اش نمایی تر شده وآخر خطش مثل موشک اوج گرفته و بالارفته...
آنقدر بالا که بیشتر خط ها به گَردش نمی رسند؛ خط هایی که مثل زندگی ما درگیر"محور افقی" شده اند وبا محور"عمودی" قهرند................
