مواقع متعددی با خودم فکر می کنم که نسبتم با این انقلاب چیست؟
و تقریبا در همه ی موارد به این نتیجه رسیده ام که انقلاب با من(و امثال من) منحرف میشود و شاید کلا نابود شود.
هرکسی نمیتواند به این تنها دارنده ی داعیه ی انسانیت در عصر حیوان زدگی؛ کمک کند...یعنی توفیقش را پیدا نمیکند. همانطور که هرکسی لیاقت خدمت به انقلاب رسول الله(ص) را نداشت.
انقلاب خمینی؛ مرد از جنس خامنه ای میخواهد...
از انواع همت و طهرانی مقدم و رودکی و شهریاری و صدرزاده میخواهد...
جا؛ جای سست ایمان ها نیست. یعنی گویی سنت خداست که ایمان های ضعیف تا آخر نمی مانند با شجره ی طیبه. بالاخره یکجا جدا میشوند که خدا نکند به مرحله ی جداشدن برسم.
یعنی دوست دارم به عنوان "خس و خاشاکِ انقلاب" هم که شده بمیرم ولی دَمی نسبت به انقلاب؛ کافر نشوم.
با قلبی آکنده از سیاهی:
أَللَّهُمَ ثَبِت أقدَامَنا عَلی " انقلاب "...........
.
