بعد از مدتها توانستم فیلم "ایستاده در غبار" را ببینم. خیلی مشتاق بودم که این حاصلِ نبوغِ مهدویان را ببینم.
فیلم خوبی بود و لذت بردم حقیقتا...ولی بطور خلاصه میتوان این فیلم را اولین فیلمِ تشکیلاتی نامید. من بیش از هرچیزی در فیلم، غرق ویژگی تشکیلاتی حاج احمد شده بودم.
انسانی کاملا جدی و مصمم در کار و تربیت خود و دیگران. که البته این جدی بودنش با قلب عطوفی که دارد، در تعارض نیست.
ایستاده در غبارِ ایستاده در غبار؛ تکلیف مدار است منتها نتیجه ی تکلیف را ارج می نهد و بیخیال نتیجه نمیشود. مثلا تکلیفش تربیت نیروی نظامی و فرماندهی است اما نمیخواهد زیاد شهید بدهد؛ نمیخواهد زخمی داشته باشد. میخواهد نتیجه را با ادای درست تکلیف بدست بیاورد با حداقل تلفات.
او از خطا و کم کاری؛ به سختی میگذرد. نفس کم کاری و سهل انگاری را میبُرد.
این چنین شخصیتی؛ کاملا ظرفیت تبدیل شدن به الگو برای همه ی طبقات جامعه را دارد. مخصوصا انقلابیون...
بدون رودربایستی؛ باید همه ی ما یک برادر احمد؛ یک حاج احمد متوسلیان، در کنارمان داشته باشیم. با او حرف بزنیم...باید خودمان را بسپاریم به دست او تا تربیتمان کند (خودم را میگویم جسارت نمیکنم به مخاطبان گرامی).
این حاج احمدِ کنارمان؛ باید باشد تا در غبارها بتوانیم بایستیم. فقط این روحیه است که در غبار که هیچ؛ در دل کوه هم میتواند بایستد.
حاج احمد عزیز؛کمک ام کن...
یاری ام کن تا منیت هایم را کنار بگذارم برای خدا؛ برای کار خدا؛ برای اسلام.
کمک کن تا همان قوت قلبی را که گفتی در فیلم؛ بدست آوریم.
البته نمیدانم شهید شدی یا نه...که اگر شهید نشده باشی هم انقدر قدرت روحیِ بالایی داری که بتوانی کمک مان کنی...
زنده باشید ان شاءالله آقای متوسلیان...
