یک مسئله ی بدیهی وجود دارد که انسان ها مثل هم نیستند.
اما نمیدانم چرا در اکثر مواقع از خودم منتفر میشوم که چرا مثل بعضی از انسان ها نیستم؟
مثلا چرا شبیه "مهدی زین الدین" نیستم؟ مگه چی کم میشد از دستگاه عظمت الهی؛ که استعداد شبیه آقامهدی شدن را در من قرار میداد؟
بله بله...میدانم که درون همه ی انسان ها فطرت یکسان وجود داره ولی پس چرا شبیه زین الدین نداریم؟
و این را هم میدانم که بستگی به تلاش آدمی دارد اما باز هم چرا این تلاش وجود نداره؟
یا چرا شبیه غلامحسین افشردی نیستم؟ به چه زبانی از تو بخواهم خدا، که من میخواهم مثل و مانند و عینِ "حسن باقری" شوم؟
آآقا! من چرا مثل همت نیستم؟ چرا مثل همت دیوانه ی احمد متوسلیان نیستم؟
اصلا چرا شبیه خود حاج احمد نباشم؟
گفتم حاج احمد؛ یاد حاج احمدکاظمی افتادم...
گفته بود " کاری کنید اگه کسی خواست بیاد به دفتر شما؛ فکر کنه داره میره پیش همت؛ پیش خرازی..."
شبیه حاج احمد کاظمی هم نیستم بدبختی.
ولی واقعا از دست خدا ناراحتم که چرا شبیه حسن مقدم نشدم. سعی ام رو هم کردم ولی انگار خانه از پای بست ویران بود...نشد... . نفهمیدم چرا ولی نشد...نمیشه اصلا...
فقط هم اینها نیستند...
برای خودم متاسفم که شبیه آقای جاودان نیستم...مثلا چه اتفاق خاصی میوفتاد من جوانی ام مثل حاجی جاودان میشد؟ در طاعت خدا؟ هان چی میشد؟
بقیه اش بعدا...خسته شدم...
.
